ชื่อเล่นเป็นสิ่งที่หลายคนคงจะคุ้นชินกับคำนี้ดี เพราะคนไทยเรานั้นมีทั้งชื่อจริง นามสกุล และชื่อเล่น ส่วนใหญ่เรามักจะติดต่อสื่อสารกับเพื่อนรอบข้าง หรือแม้แต่คนที่ไม่สนิทคุ้นเคยกันด้วยชื่อเล่น มากกว่าที่จะเรียกกันด้วยชื่อจริง ขณะที่ชาวต่างชาติจะนิยมเรียกกันด้วยชื่อจริงมากกว่า ถึงแม้พวกเขาจะมีชื่อย่อมาจากชื่อจริงไว้เป็นชื่อเรียกเล่น แต่มีเพียงคนที่สนิทกันเท่านั้นที่จะเรียกชื่อเล่นของกันและกัน ชนชาติอื่นส่วนใหญ่มองว่าหากไม่สนิทแล้วเรียกชื่อเล่นอีกฝ่ายก็ค่อนข้างเสียมารยาททีเดียว
สำหรับชาวไทยเรา การเรียกชื่อเล่นกันเป็นเรื่องปกติมาก ไม่ค่อยมีใครเรียกกันด้วยชื่อจริงเท่าไรนัก เว้นแต่เป็นการติดต่อสื่อสารที่ค่อนข้างเป็นทางการ นอกจากนี้ ชื่อเล่นของคนไทยก็แทบไม่ได้คล้ายคลึง หรือคล้องจองกับชื่อจริงเลย มักเป็นชื่อที่เรียกเล่นแบบเก๋ๆ ความต่างวัฒนธรรมนี้ทำให้ชาวต่างชาติหลายคนงุนงงไม่น้อย เพราะหากคนไทยเรามีชื่อจริงว่า ไอญานิด ชื่อเล่นก็อาจจะไม่ใช่ “ไอ” หรือ “ญา หรือแม้กระทั่งชื่อ “นิด” แต่เป็นชื่อเล่นอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกัน ถือว่าเป็นเรื่องน่าสนใจมากว่าทั้งที่เราก็มีชื่อจริงและนามสกุลอยู่แล้ว แล้วทำไมคนไทยต้องมีชื่อเล่นด้วยล่ะ?
สมัยก่อนนั้นคนไทยยังไม่มีชื่อจริงและนามสกุล เรานิยมเรียกกันด้วยชื่อพยางค์เดียว เมื่อมาถึงสมัยที่ยุโรปเข้ามาล่าอาณานิคม พวกเขาได้มีการดูหมิ่นคนไทยว่าเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อน หลังจากนั้นมาจึงได้มีการออกกฏเกี่ยวกับการตั้งชื่อและนามสกุล แต่ปัญหามันไม่หมดแค่นั้น เพราะคนไทยดันตั้งชื่อจริงกันเพียงพยางค์เดียว จึงได้มีการออกกฎอีกครั้งว่าให้ตั้งชื่อจริงที่มีสองพยางค์ขึ้นไปและต่อด้วยนามสกุล ยุคสมัยถัดมาก็เริ่มมีการดูดวงเกิดขึ้นเพื่อตั้งชื่อที่เป็นสิริมงคล เมื่อเริ่มมีการตั้งชื่อจริงยาวๆ หรือชื่อแปลกๆ เวลาเรียกกันก็เรียกไม่ถนัด คนไทยจึงมีการตั้งชื่อเล่นกันขึ้นมา เพื่อไว้ใช้เรียกกันง่ายๆ นั่นเอง
